Sofie is onderneemster, schrijfster van twee succesvolle boeken, gediplomeerde coach voor lotgenoten (bweikes, wat een kutwoord schrijft ze in haar boek)…, maar vooral een moderne jonge vrouw met een humor en levenswijsheid om U tegen te zeggen en een aanstekelijke ‘Joie de vivre’.

Medische encyclopedie in plaats van levensverhaal
In haar eerste boek: Sofie rolt door het leven’ vertelt ze over haar levensjaren als kind en jongere waarin ze meer tijd doorbracht in ziekenhuizen dan op school. Het leest als een horrorverhaal. Haar lichaam was haar vijand, dat permanent stokken in de wielen stak waardoor er geen ruimte was om kind te zijn en met volle teugen van het leven te genieten. “Soms had ik het gevoel dat ik een medische encyclopedie aan het schrijven was in plaats van mijn verhaal” zegt Sofie en dat zat me dwars want dat was de bedoeling niet. Maar zonder dat, vertelde ik maar de halve waarheid en begrijpen de lezers niet waarom ik vandaag ben wie ik ben. Ik zag dit boek ook als een eerste stap naar het volgend doel: Kinderen met een etiket begeleiden naar een gelukkiger toekomst waarin ze hun talenten ten volle kunnen en durven benutten en zich met onze gebundelde krachten niet laten verlammen door angst.”

Grenzen vastgelegd in een wilsbeschikking
Eén maand voor haar dertigste verjaardag kreeg ze te horen dat haar ruggenmergkanaal aan het dichtslibben was en alleen een levensbedreigende operatie haar nog kon redden. Even later schreef ze een wilsbeschikking met instructies voor haar crematie en legde ook haar grenzen vast: wanneer ze enkel haar hoofd nog zou kunnen bewegen, koos ze voor euthanasie. Voor de operatie kon ze nog enkele passen zetten, nadien restte haar alleen de armkracht.
Sofie: “ Ik woonde reeds vijf jaar alleen en vocht als een leeuwin om die zelfstandigheid terug te winnen. De eerste zes maanden waren cruciaal. Door keihard te trainen, kon ik terug zelfstandig wonen. Mijn doel was bereikt.
Incontinentie vond ik een groter probleem. Ik had leren sonderen om de blaas te ledigen, maar no way dat ik een pamper zou dragen voor de stoelgang. Om niet verrast te worden, at ik nog amper en werd graatmager. De enige oplossing was terug een zware operatie: een soort stoma maar zonder zakje zodat ik zelf de darm kan spoelen. Het is de beste beslissing die ik ooit genomen heb.”

15 uur per dag op de zenuwen werken
“De drang naar vrijheid en zelfstandigheid maakte mij niet altijd tot de meest aangename dochter en zus. Ik woonde weliswaar alleen, maar kort bij mijn ouders en ver van alle nutsvoorzieningen. Mijn zus was mijn persoonlijke assistente. Ik was hen dankbaar voor wat ze deden, maar voelde me geremd om te zijn wie ik wilde zijn. Dit kon ook niet eeuwig blijven duren. Om later niet in een zwart gat te vallen, moest ik mijn toekomst gaan uitstippelen. Ik begon workshops, cursussen en opleidingen te volgen. Ik ontdekte de oneindige mogelijkheden van het internet, die me op het idee bracht om de vzw Krijtlijn op te richten om zo lotgenoten te kunnen helpen. Vijf jaar geleden kreeg ik de kans om naar Koekelare te verhuizen. Dank zij mijn PAB-budget kon ik Wendy als poetsvrouw en Karen als assistente aannemen. Dit was de advertentie die ik heb geschreven: ’ik wil iemand die ik 15 uur per week op de zenuwen mag werken’. Het schrikte Karen, moeder van een zoontje van drie en MS-patiënte niet af en dank zij haar MS-ervaringen kan ze empathisch meedenken over de plannen voor Krijtlijn. Ook Geert, waarmee ik twee jaar een relatie had hielp me om mijn plannen concreter te maken. Mijn lichaam dat ik altijd aanzien had als mijn vijand begon ik te koesteren als mijn beste vriend.”

Liever meewerken dan vechten
“Er wordt veel geblaat over inclusief en veel te moeilijk over gedaan terwijl het veel menselijker en gemakkelijker kan. Ik wil me niet beperken tot dat blaten en verkies duurzaamheid. Daarom heb ik besloten om zelf het roer in handen te nemen. Ik heb VZW Krijtlijn opgericht en initiatieven genomen om lotgenoten te helpen een leuker en zelfstandiger leven te leiden. Het is echt kicken dat ik na jaren van ploeteren ondernemers op mijn pad krijg die zo hard geloven in mijn contraire, maar duurzame manier van denken dat ze spontaan aanbieden om met me mee te denken over realisatie zoals Wheels2share en TalenetenCréAtorium.

Ik help graag mensen. Ik wil mensen en dan vooral jongeren met een handicap meegeven wat ik door de jaren heen heb geleerd als stimulans om hun eigen weg te zoeken. Om dit te bereiken had ik de juiste coachings-opleiding nodig. De meesten waren té theoretisch, maar in het noorden van Nederland vond ik waar ik al lang op zoek naar was: creatieve coaching. Het was een helse onderneming, die mij menig nachtmerrie heeft gekost en onderweg ben ik wel tienmaal gestorven. Ik moest vijfmaal op een andere trein overstappen en een hotel boeken. Maar het is me gelukt en ik heb er veel geleerd.”