Een week tussen werk en zorg

“Op maandagmorgen vertrekt mijn man Sven vroeg en blijft hij weg tot vrijdagavond. Eén keer om de vijf weken werkt hij ook een weekend en komt dan pas de volgende vrijdag terug,” vertelt Griet. “Lisa verblijft door de week in OC Cirkant, dus onze zorgmomenten zijn vooral in het weekend en op specifieke avonden.”

Zelf begint Griet op maandag haar werkweek in het dagziekenhuis Oncologie in AZ Delta Rumbeke. “Mijn uren wisselen: 7u30-16u, 8u30-17u of 9u30-18u. Gelukkig werk ik 75%, waardoor ik één of twee dagen per week thuis ben. Die tijd is vaak nodig om even op adem te komen.”

Op woensdagavond heeft ze een vast ritueel met Lisa. “Ik ga naar haar leefgroep om haar in bed te stoppen. Dat uurtje samen, van 18u30 tot 19u30, geeft ons allebei rust.”

Het weekend draait volledig rond Lisa. “We gaan om de twee weken paardrijden en wisselen familiebezoeken af met een dagje voor onszelf. Op zondag ontbijten we als gezin samen, het enige moment in de week dat dit lukt. De thuisverpleging komt om Lisa in bad te helpen, waarbij ik ook ondersteun. ’s Avonds brengen we haar meestal terug naar de leefgroep en stoppen we haar samen in bed als afscheid. Soms blijft ze een extra nacht thuis als ik op maandag vrij ben.”

Een evenwicht vinden in de zorg

De combinatie van werk en zorg was niet altijd evident. “In het begin was het loodzwaar. Ik stond er alleen voor met twee kleine kinderen. Lisa en haar jongere zus Hanne bracht ik ’s morgens naar de crèche, waarna ik zelf ging werken. Op lange werkdagen hielpen de grootouders.”

Toen Sven in 2007 van job veranderde, werd de zorg iets makkelijker te verdelen. “Vanaf Lisa’s tiende combineerden we thuisopvang met een halftijds internaat. Vanaf haar vijftiende sliep ze van zondagavond tot vrijdagavond in de leefgroep, en sinds haar eenentwintigste zelfs tot zaterdagochtend. Dankzij haar persoonsvolgend budget en de volwassenenopvang kunnen we nu extra ondersteuning inschakelen.”

Werk en begrip: een noodzakelijke combinatie

Gelukkig heeft Griet altijd begrip ervaren op haar werk. “Toen Lisa klein was, mocht ik haar eerst afzetten in de leefgroep voor ik naar het werk ging. Ik heb gebruik kunnen maken van ouderschapsverlof, tijdskrediet en zorgverlof voor medische bijstand. Dat werd telkens in overleg met mijn hoofdverpleegkundige en de zorgmanager geregeld.” Het was voor haar dan ook een enorme opluchting dat haar werkgever zo meewerkte, anders had ze misschien wel van werk moeten veranderen.

Naast het begrip van haar werkgever en collega’s, speelt ook de steun van familie en vrienden een cruciale rol in haar balans tussen werk en zorg. ‘We hebben altijd geprobeerd om als koppel tijd voor onszelf te nemen,’ zegt Griet. ‘Of dat nu een weekendje weg was of gewoon even een moment voor Hanne, want ook zij had als zus aandacht van ons nodig. Het was belangrijk om te zorgen dat we niet alleen voor Lisa, maar ook voor elkaar en voor Hanne zorgden.’ Die momenten van rust en verbinding waren essentieel, zodat ze haar energie kon herstellen en haar gezin de zorg kon bieden die ze nodig had.

De mentale belasting van mantelzorg

De grootste uitdaging voor Griet blijft de mentale belasting van de combinatie van werk en zorg. “De zorgen blijven zich opstapelen, zelfs met de nodige aanpassingen. Twee keer was het me echt te veel, en moest ik tijdelijk op adem komen. Daarna heb ik mijn werk geleidelijk weer opgebouwd. De mentale stress blijft echter de grootste uitdaging.” Een pasklare oplossing is er niet. “Het draait vooral om goed voor jezelf zorgen en niet te veel hooi op je vork nemen, wat soms lastig is als je zelf in de zorg werkt,” vertelt ze.

Qua werkregime hoeft er niets te veranderen, maar de werkdruk in de zorg neemt steeds verder toe. “De werkdruk maakt het zwaar. Ik gebruik mijn vrije dagen vaak om bij te komen, wat soms betekent dat het huishouden blijft liggen. Gelukkig heb ik een poetsvrouw, maar de strijk doe ik liever zelf. Er zijn veel instanties die kunnen helpen, zoals poets- of gezinshulp. Spijtig genoeg hebben die wel een prijskaartje.” Toch wil Griet dingen zelf blijven doen: “We willen ook graag zelf dingen blijven doen, daar komt onze trots bij kijken.”

Blijven zoeken naar balans

Naast de druk van werk en zorg is het ook belangrijk voor haar om dingen te doen waar ze energie en voldoening uit haalt. “Ik ben actief in verenigingen zoals Samana, Ferm, en de familieraad in de instelling waar Lisa verblijft. Dat helpt me betrokken te blijven en zorgt ervoor dat ik het gevoel heb dat ik erbij hoor.” Toch voelt Griet dat het niet altijd vanzelf gaat. “We worden ouder, en dat merken we. Gelukkig kunnen we dankzij Lisa’s persoonsvolgend budget bepaalde zorgen uitbesteden, toch blijft het een zoektocht naar de juiste balans. We doen ons best om er samen het beste van te maken, ook al wordt het steeds moeilijker.”