Tommy Browaeys keek na een burn-out in de spiegel en gooide het roer om. Daarvoor maakte hij geen bocht van 180 graden, maar kan hij door kleine aanpassingen meer in balans blijven.
Hij staat nu anders in het leven. Na een burn-out – een crash, zoals hij het zelf noemt – nam hij wat gas terug. Hij ging anders werken, minder pendelen, nam tijd voor zichzelf en schreef twee boeken over zijn ervaringen: Wake-Up call en Gebeten door het leven. Die ervaringen deelt hij ook in workshops en lezingen, waarmee hij hoopt anderen bij te staan.(Lees hierover meer: Blijer na burn-out).

Zijn nieuwste project is de realisatie van de stiltecocon Ghongha, een beschermende plek waarin mensen de ruimte vinden om alleen of samen stil te zijn, stil te staan bij zichzelf en wat hen bezighoudt, innerlijke rust te vinden.
Deze stiltecocon staat in het Prinsenpark te Retie, een voor iedereen toegankelijk provinciaal domein.

Filosofie
Tommy Browaeys: “Fysieke en mentale rust zijn voor te veel mensen ver zoek, op en naast het werk. We raken steeds meer van onszelf en elkaar vervreemd, omdat we doorgaan met iets wat we eigenlijk niet meer willen en op die manier onze authenticiteit en zelfs onze identiteit verliezen. Tot we overprikkeld afhaken. Want helaas hebben we meestal een ferme wake-up call nodig, een identiteitscrisis die zich uit in een burn-out, bore-out of depressie, als herinneringsprik voor een bewust zelfbesef.
We wachten beter niet op die fysieke of mentale knauw om te ervaren dat grensverleggend niet altijd harder, meer en sneller betekent. Dat het ook andersom kan. Want als je vertraagt, zie je meer. Je ontdekt het uitzonderlijke in het vanzelfsprekende.
Veel mensen hebben behoefte aan stilte, aan een plaats waar ze even tot rust kunnen komen, geen prikkels meer krijgen. Of waar ze in alle rust in gesprek kunnen gaan met de andere. De stiltecocon wil zo’n plek zijn.”

Ghongha
De slak, Ghongha in het Hindi, staat voor Tommy symbool voor hoogsensitiviteit, kwetsbaarheid, stilte, denkend twijfelen, voorzichtig voelen, de voelsprieten steeds verder uitstrekken en met groeiend vertrouwen door een biotoop glijden. Geen wonder dat het zachte beestje hem ook inspireerde bij zijn droom een stilteplek, vergelijkbaar met de geborgenheid van de slakkenschelp, te creëren.
“Ik heb lang met de idee gespeeld, het weer losgelaten, maar het kwam steeds terug. Omdat net op het moment waarop ik berustte dat het wel een droom zou blijven, er toch iets gebeurde of iemand op mijn pad kwam, waardoor de droom steeds concreter werd en uiteindelijk gerealiseerd is.” Hoe de droom werkelijkheid werd kan je lezen op Van droom naar werkelijkheid.

 
Het is ook niet de bedoeling dat het bij die ene stiltecocon in het Prinsenpark blijft. “De droom gaat verder. Ik hoop dat er op termijn op meerdere plaatsen zo’n cocon komt: bij bedrijven, in scholen of op openbare plaatsen. Waarbij de afwerking van de cocon eventueel zelfs in het bedrijf of school gebeurt, terwijl er dan gepraat kan worden over gevoeligheid, kwetsbaarheid, begrip voor elkaar, stilte of verandering. Maar het mag ook meer zijn: door deze thema’s zichtbaar te maken via de cocon, is het meteen ook een oproep om daar binnen het bedrijf of de school iets mee te doen, aandacht te hebben voor de kwetsbaarheid van mensen en hun zoektocht naar authenticiteit.”

Zelf stappen zetten
Wie de cocon in- of uitgaat zal steeds, letterlijk, over een drempel moeten. Een bewuste keuze. “Die drempel is heel symbolisch gekozen. Wie in de cocon gaat, moet een drempel overwinnen om in zichzelf te durven kijken en voor zichzelf uit te maken welke stappen hij moet zetten om zijn situatie aan te pakken, te veranderen. Daar is moed voor nodig. Wie uit de cocon treedt, zal hoe dan ook terug een drempel moeten overwinnen, om waar te maken wat hij zich in de cocon heeft voorgenomen. Dat is essentieel in mijn verhaal. Veranderingen komen van onderuit en moet je zelf waar maken. Niet met grote of structurele dingen, maar door kleine stappen te zetten. Niemand kan dit voor jou doen. Wanneer mensen in de spiegel kijken in de veiligheid van de cocon, weten zij meestal zelf wel wat er best zou veranderen, maar vaak doen zij daar verder weinig of niets mee. Zo bijvoorbeeld zijn vele mensen ongelukkig in hun job, maar zien zij het vaak als een gouden kooi waar ze niet uit durven vliegen.

Verandering is nodig, maar is zeker niet gemakkelijk omdat het keuzes en consequenties inhoudt die niet simpel zijn. Maar wat is het alternatief? Wachten tot je met pensioen gaat en hopen dat je dan gelukkig zal zijn? Is dat het waard? Is het dan niet beter om nu al kleine zaken te veranderen en kiezen om nu gelukkig te zijn? Wie een evenwicht vindt tussen wat hij moet doen en wat hij graag doet, zal het ook veel langer volhouden. Ik heb zelf een weg afgelegd om het evenwicht te vinden tussen wat ik zeker nodig had en de dingen die ik anders wilde doen, ook al betekende dat het opgeven van zekerheden. Ik ben bewust een andere richting ingeslagen om nu gelukkig te zijn en niet om nog langer een heleboel zaken tegen mijn zin in te verdragen, in de hoop later gelukkig te worden.

Die stap zetten, is niet altijd evident. Soms komen mensen in situaties terecht, bijvoorbeeld wanneer zij chronisch ziek worden, dat het moeilijk is een eigen weg te bewandelen en een maatschappelijk vangnet nodig is. Maar ook dan moet de maatschappij kansen scheppen zodat mensen met verschillende mogelijkheden zich toch kunnen realiseren en niet gestraft worden omdat ze bv. ziek zijn geworden.”

Loslaten
“Nogmaals, dit is geen makkelijke stap. Want het betekent dat je moet loslaten. Maar loslaten betekent ook de dingen op een ander manier vastpakken, op een andere manier aanpakken. Veel mensen denken dat die verandering heel drastisch moet zijn. Daarom geef ik steeds mee: begin met kleine zaken en je zal zien: van het ene komt het andere. Ik ben er rotsvast van overtuigd dat wanneer je op de juiste momenten kleine stappen zet, er uiteindelijk iets zal veranderen. Denk maar aan een steen die je in het water gooit. Die zal steeds grotere kringen in het water veroorzaken, tot ze de kringen van iemand anders raken. Zo krijg je verbinding. En dat hebben we allemaal zo hard nodig. Je moet zelf die stap zetten, hoe moeilijk het soms ook is om je verhaal te delen Maar dan zal je op een bepaald moment vaststellen dat veel mensen zo’n verhaal hebben, een eigen rugzak meedragen. Door die kwetsbaarheid te delen zal er een nieuwe, collectieve kracht ontstaan.
Ik merk dat mensen zich vaak alleen voelen, dat ze zich niet durven uitspreken uit schrik niet te beantwoorden aan alle verwachtingen die in hen gesteld worden. Gelukkig wordt dit steeds meer bespreekbaar en zijn er meer en meer mensen die toegeven dat het niet mogelijk is om altijd aan alles te beantwoorden. Het is echt wel ok om eens niet ok te zijn. Daarom is het zo belangrijk om naar elkaar te luisteren, je eigen perceptie los te laten en zo in verbinding met anderen te komen.”

Trouw blijven aan jezelf
“Wanneer je voor je zelf besloten hebt dat de dingen best veranderen, ben je aan jezelf, in het kader van zelfzorg, verplicht die stappen te zetten. Ook al betekent het misschien dat je enkele zekerheden moet opgeven om trouw te kunnen blijven aan jezelf, aan je eigen overtuiging. Ik besef wel dat ik makkelijk praten heb omdat ik een begripvolle leidinggevende heb, een toffe job, een goede relatie. Maar misschien hebben de stappen die ik gezet heb die context mee gemaakt en ervoor gezorgd dat ik nu ben wie ik ben? Je mag niet verwachten dat anderen het voor jou zullen doen. Het is makkelijker om jezelf in een slachtofferrol te wentelen, dan om in de spiegel te kijken. Toen ik gecrasht was, keek ik eerst vooral naar de anderen en zag ik enkel de context die mij zover had gebracht. Ik vroeg me te weinig af hoe ik zelf in die context stond of hoe ik een andere kon creëren waarin ik wel kon functioneren en gelukkig zijn. Nadien besefte ik dat alles wat ik nodig had eigenlijk in mezelf zat. Alleen moest ik zover komen dat ik over die drempel heen kon, door dingen los te laten en op een andere manier vast te pakken.”