Hugo Deboeuf: “Samen blijven we zoeken naar kwaliteit van leven”
Toen zijn echtgenote Marleen in juni 1998 betrokken raakte bij een zwaar verkeersongeval op weg naar huis van het werk, stond het leven van Hugo Deboeuf (73 jaar) en zijn vrouw plots stil. Zelf zat hij op dat moment in het buitenland voor een opleiding van drie dagen. De impact van dat ene moment bleek immens: een leven lang zorgen, zoeken en heruitvinden volgde. In dit interview deelt Hugo zijn verhaal als mantelzorger, partner en levensgezel, en hoe ze samen kracht putten uit nieuwe dromen.
Wat is jouw verhaal als mantelzorger?
“Toen ik hoorde van het ongeval, kon ik onmogelijk inschatten hoe diep het ons leven zou veranderen,” vertelt Hugo. Na een jarenlange tocht langs artsen, ziekenhuizen, gespecialiseerde centra en verzekeringsartsen kwam het verdict: “Mevrouw, u hebt pech gehad. Je zal uw beroep van autocarchauffeur nooit meer kunnen uitoefenen en moest er toch nog een lichtpuntje zijn, dan zal je er al te oud voor zijn.” Het verdict kwam hard aan. En alsof dat nog niet genoeg was, volgde ook haar ontslag via een aangetekende brief.
Als partner en kersverse mantelzorger stond Hugo voor de zware opdracht om haar door een mentale dip te loodsen. “De medicatie hielp niet, het was vaak experimenteren en was je gewoon ‘proefkonijn’. Dus heb ik alles op alles gezet om opnieuw zin en perspectief te geven aan haar leven. Want ik had schrik dat ze psychisch er onder uit zou gaan.” Hij vroeg haar wat ze nog wilde doen, of er nog een droom was. Marleen antwoordde: “Als kind wilde ik piano leren spelen.” En dus schreef Hugo haar in 2004 in bij de stedelijke academie. En Hugo zelf? “Ik koos voor woordkunst, voordracht en toneel. Zo begonnen we samen aan een nieuw hoofdstuk.”
Ze bleven jarenlang studeren in de kunstacademie, beiden behaalden ze hun einddiploma. Daarna volgden ze zelf nog drie jaar muziekgeschiedenis.
“Laat ruimte voor zelfstandigheid, ook dat is zorgen.”
Hoe ziet een typische dag voor jou eruit als mantelzorger?
Sinds een ernstig ongeluk in 2023 waarbij Hugo zelf van een hoogte van meer dan tweeënhalve meter viel, waren de rollen tijdelijk omgedraaid. “Ik stond ineens aan de andere kant. Na verschillende operaties, en infecties, moest ik naar de revalidatie in Ter Duinen. Gelukkig waren we dan terug de hele dag samen. Helemaal goed komt het niet meer, maar we zijn samen en blijven eraan werken.”
Vandaag zorgen ze voor elkaar. “Ik help Marleen met het aan- en uitkleden wanneer dat moeilijk gaat. Ik maak een uitgebreid en gezond ontbijt. Zij helpt me dan weer met mijn benen, kousen en schoenen.” Samen doen ze de huishoudelijke taken en maken ze dagelijks plannen, die soms plots wijzigen. “De gewone boodschappen neem ik voor mijn rekening, en daarnaast onderhoud ik ook onze (moes)tuin.”
Hij kan Marleen alleen laten, maar toch blijft ze in zijn gedachten wanneer hij even weg is. “De zorg stopt nooit helemaal in je hoofd.”
Wat is de grootste uitdaging die je hebt ervaren als mantelzorger en hoe ga je hiermee om?
“De balans vinden, dat is misschien wel het moeilijkste,” zegt Hugo. “Balans tussen zorgen en leven, tussen geven en ontvangen.” Voor hem zit de kracht in wederkerigheid: “We helpen elkaar, en dat maakt het draaglijker.”
Mantelzorg leert je veel, zegt hij. Over medische dingen, over geduld, over liefde. Maar ook over mensen. “Je ontdekt wie je echte vrienden zijn. Niet iedereen komt langs uit oprechte bezorgdheid, soms is het gewoon nieuwsgierigheid. Daar moet je je bewust van blijven.”
Volgens Hugo is mantelzorger zijn eigenlijk een ‘unieke job’. Mocht er een vacature voor bestaan, dan zou die er zo uitzien:
– Voordelen: glijdende werkuren, een vast contract, ruimte voor eigen creativiteit, een breed takenpakket én de kans om echte vrienden te leren kennen.
– Gevaren: jezelf verliezen in de zorg, te weinig ontspanning, en denken dat je alles alleen moet doen. “Durf hulp te vragen en aanvaarden,” besluit hij. “Je hoeft het niet alleen te doen.”
“Vraag hulp, wees niet te trots. Je hoeft dit niet alleen te doen.”
Wat zou je willen zeggen tegen andere mantelzorgers die misschien worstelen met hun zorgrol?
“De persoon voor wie je zorgt kan vaak meer dan je denkt. Niet alles hoeft uit je handen te komen,” vertelt Hugo. “Probeer zelfstandigheid te stimuleren en werk zoveel mogelijk samen te doen, in plaats van te betuttelen.” Daarnaast geeft hij de tip om eens verder te kijken dan ‘een scherm’ als activiteit. Doe eens iets samen of apart buitenshuis. “Zorg daarnaast voor voldoende sociaal contact, voor jullie beiden. En het allerbelangrijkste: vergeet vooral niet van te genieten.”
Zijn er nog andere dingen die je zou willen delen?
“Deze zorg is intens, maar ook waardevol,” zegt Hugo. “We hebben samen veel verloren, maar ook nieuwe dingen gewonnen. Muziek, toneel, samen zijn – dat is ons nieuwe evenwicht. Zoek naar wat wél nog kan. Een droom, een kleine wens… en ga er samen voor. Dat geeft moed en nieuwe energie. En vergeet vooral niet: blijf genieten van het leven, ook al loopt het niet zoals gepland.”
Slotwoord
De getuigenis van Hugo Deboeuf laat zien dat zorg niet enkel draait om geven, maar ook om blijven zoeken naar kwaliteit van leven voor beiden. Door samen nieuwe doelen te stellen en elkaar te blijven ondersteunen, tonen Hugo en Marleen dat liefde, geduld en wederkerigheid ook in moeilijke omstandigheden het verschil maken.
Elke maand van 2025 zetten we een mantelzorger in de kijker: iemand die op inspirerende wijze een dierbare te hulp staat. Met dit artikel brengen we het verhaal van onze mantelzorger van deze maand tot leven. Wil je de andere verhalen ontdekken? Hou dan zeker onze publicaties in de gaten!
Of wil je graag zelf je verhaal doen? Dat kan stuur het ons via: Mantelzorger van de Maand!
—————————————————————————————————
Zorg je voor iemand die ziek is of bijkomende zorgen nodig heeft ? Dan ben jij een mantelzorger. Mantelzorger zijn is niet altijd gemakkelijk. Soms kan je als mantelzorger wat ondersteuning gebruiken. Samana helpt je daarbij.
Neem eens een kijkje naar onze zelfzorg voor mantelzorgers.