“Ik ben een kost voor de staat en onze samenleving”

En ja, ik begrijp dat, hoewel ik jarenlang gewerkt heb en altijd mijn best heb gedaan. Maar door gezondheidsproblemen ben ik nu een “last” volgens het nieuwe regeerakkoord. Dit is een bitter gevoel, vooral omdat ik altijd mijn werk met passie en toewijding heb uitgevoerd. Als jong meisje had ik dromen: moeder worden, werken als juf en een zinvol leven leiden. Maar die dromen werden verstoord door endometriose, een chronische aandoening die leidde tot meerdere operaties en ernstige lichamelijke schade.

Na vijf zware operaties en de gevolgen daarvan, was het voor mij niet mogelijk om het leven te leiden dat ik me had voorgesteld. Mijn kinderwens bleef onvervuld, mijn lichamelijke toestand bleef verslechteren en pijn werd een constante metgezel. Toch heb ik altijd doorgezet. Na elke operatie herstelde ik en zocht ik werk. Tot twee keer toe werd ik ontslagen door mijn gezondheidstoestand en hoewel dat me pijn deed, bleef ik proberen om mijn plaats in de maatschappij te vinden. Ik kreeg dingen te horen als: “Wat moeten we met iemand zoals jij aanvangen?” of “Op jouw kunnen we niet rekenen gezien je gezondheidstoestand”. Met mijn hand op mijn hart kan ik zeggen dat ik bij elke job het beste van mezelf gegeven heb. Ik heb me echt gesmeten, met hart en ziel. Ik was zelden ziek thuis, behalve na een operatie. Ik ging steevast gaan werken. Ook al crepeerde ik van de pijn ten gevolge van de endometriose en de operaties.

Uiteindelijk, na jaren van vechten tegen pijn en vermoeidheid, was het niet langer mogelijk om door te gaan. De lichamelijke pijn werd ondraaglijk, en de mentale belasting van de chronische aandoening begon zijn tol te eisen. Na meerdere onderzoeken bleek dat ik naast de endometriose ook een neurologische aandoening had ontwikkeld, mogelijk door de jarenlange pijn en het stressniveau. Op mijn 52ste ben ik nu afhankelijk van een uitkering.

Het is moeilijk om te accepteren na al die jaren van werken en bijdragen aan de samenleving, dat ik nu een kost ben. Mensen zeggen vaak: “Je ziet het niet aan je.” Maar onzichtbaar lijden is nog steeds lijden. Elke dag is een evenwichtsoefening tussen wat kan en wat niet. Mijn dagen zijn kort, gevuld met pijn en vermoeidheid. Het gewone leven kost me veel energie. Dagelijks moet ik keuzes maken over wat ik wel en niet kan doen.

Dit was niet mijn droom. Ik wilde een gezin, een carrière, de wereld ontdekken. Een actief en betrokken leven leiden. Nu zie ik mensen ouder dan ik die nog kunnen wat voor mij al lang onmogelijk is. Toch ben ik dankbaar voor mijn uitkering, want zonder die steun zou het nog zwaarder zijn. Maar het blijft wrang. Ik wil niet aan de zijlijn staan. Ik wil meepraten over werk, vakantie, het gewone leven. Ik wil bijdragen, niet alleen een kostenpost zijn. Niemand droomt ervan om gezondheidsproblemen te krijgen.

Ik schrijf deze brief niet alleen voor mezelf, maar voor iedereen die om gezondheidsredenen, fysiek of mentaal, niet actief kan zijn. Wij mogen niet vergeten worden. We zijn meer dan een kost voor de staat en de samenleving. Ondanks onze omstandigheden willen we een zinvol leven leiden, en we verdienen het om gehoord te worden.

Warme groeten,

Veronique Verbrugge