Bert Moens: “Heb je even? Samengevat: vier rugoperaties, twee neurostimulators, een slecht hersteld sleutelbeen waardoor ik twee keer geopereerd moest worden, een gevaarlijke hersenbloeding, epilepsie, drie jaar psychiatrie, en maar liefst 32 keer onder narcose. Alles samen een medisch parcours dat eerder lijkt op een Netflix-reeks in tien seizoenen. En ik ben vast nog zaken vergeten, net zoals ik mijn bril vaak kwijtspeel. Soms lijkt mijn lijf wel een echt cliffhanger-episode, waarbij je steeds maar wacht op wat er nu weer misgaat. Gelukkig heb ik geen abonnement op drama, alleen op doorzettingsvermogen. En geloof me, ik zou het script soms graag herschrijven. Stel u voor dat zoiets zou kunnen. Ik werd schatrijk (lacht).”

“Ik ben al sinds 1995 freelance copywriter/journalist. Jawel, uit de tijd dat e-mail nog sciencefiction was en je teksten nog faxte. Toen ‘de cloud’ nog gewoon een wolk was. Ik ben vlak na mijn studies als zelfstandige begonnen. Een gedurfde stap die toch min of meer goed is afgelopen. Tussen 2009 en 2020 werkte ik helaas maar op halve kracht door extreme chronische pijn: ischias aan de linkerkant na een mislukte rugoperatie. Maar begin 2021 besloot ik: genoeg zetel, tijd voor zinnen! Mijn toetsenbord kreeg meer kilometers dan mijn fietsbroek. En kijk, het liep zó goed dat ik al snel een medewerker nodig had. Plots was ik niet meer alleen copywriter, maar ook copycoach, copyplanner en zelfs copybaas. En zo werd DeSchrijfwerkerij.be op 1 december 2021 officieel geboren. Een schrijfbureau, geen baby… al voelt het soms als mijn derde kind.”

“Wij schrijven. Veel. Voor alles en iedereen. Van brochures tot blogs en webteksten, van LinkedIn- en Facebook-posts tot flyers, magazines en jaarverslagen. Als het letters heeft, kunnen wij ermee aan de slag. Ook vertalingen, redactie en correctie behoren tot ons alfabet. We schrijven voor zelfstandigen, bedrijven, openbare besturen en dagelijks voor onze eigen LinkedIn-pagina. Opvallend veel openbare besturen weten ons trouwens te vinden. Misschien omdat wij onze komma’s beter plaatsen dan zij hun verkeersborden? Of omdat onze zinnen wél richting geven. We schrijven helder, zonder blabla”.

“Schrijven is voor mij een soort revalidatie van het hoofd. Ik heb al 16 jaar af te rekenen met extreme chronische pijn en schrijven is naast slapen soms het enige wat geen pijn doet … op deadlines na (lacht). Ik startte zelfs een WhatsApp-groep waarin ik m’n ‘pijnblogs’ deel met vrienden en familie. Die groep is intussen zowat mijn persoonlijke fanclub, met af en toe reacties als applaus. Of een duimpje. Dat is ook iets. Eén iemand stuurde zelfs ooit een virtuele knuffel. De technologie staat niet stil. Soms vergeet ik dat ik pijn heb, gewoon omdat ik een zin zó goed vind dat ik mezelf bijna een high five geef.”

“Routine is een groot woord. Ik werk als het kan, ik rust als het moet. Ik werk heel veel ‘liggend’, om meer pijn te voorkomen. Deadlines haal ik altijd, maar een vaste 9-to-5 regeling? Vergeet het, dat kan ik door mijn pijnen niet aan. Daarvoor ben ik niet stabiel genoeg. Soms voelt het alsof mijn werkroutine meer op een chaotische dans lijkt dan op een strak schema. Mijn agenda? Die is meer een suggestie dan een wet. Maar hé, zolang de woorden maar op papier komen, ben ik tevreden!”

“Gisteren ben ik in Sterrebeek geweest bij een ‘wonderdokter’. Eerlijk? Het leek meer op een combinatie van voodoo en tovenarij, maar hij gaf me hoop en dat is al meer dan veel specialisten in witte jassen gedaan hebben. Intussen heb ik nog altijd helse pijn: ischias, mijn trouwe metgezel sinds 2009, en een verbrijzeld rechterbeen dankzij een fiets die dacht dat ik kon vliegen. De landing was minder heroïsch dan gehoopt. Maar hé, ik ben hoopvoller dan gisteren. En dat telt. Zelfs al telt de rest van mijn lijf momenteel liever af naar de volgende afspraak”.

“Ik onderga ze. Ik heb daar nul controle over. De ene dag kijk ik een voetbalmatch van m’n zonen uit met plezier. De andere dag lig ik krom van de pijn voor de rust gedaan is. Dat zijn momenten waarop ik in de auto terug naar huis gegarandeerd in tranen uitbarst. Want ja, ik wil hen zién. Ze kunnen allebei ook écht goed ‘shotten’. En dat wil een vader toch gewoon zien, niet? Soms denk ik dat mijn pijn een eigen wil heeft, en mijn agenda een geheime vijand is. Maar goed, als ze ooit een prijs uitreiken voor doorzettingsvermogen, dan sta ik sowieso op het podium.”

“Rust als het moet. Maar doe iets als het kan. Zelfs met pijn. Dat klinkt als een slechte tegeltjeswijsheid, maar ik meen het. Blijf in beweging, zelfs al is het maar naar de keuken voor koffie, of voor een koekje: dat mag ook! En: zoek mensen op. Als je jezelf opsluit, beland je sneller in een zwart gat dan een sok in de wasmachine. Ik spreek uit ervaring, want ik heb 2,5 jaar in psychiatrische instellingen gezeten. En geloof me: dat was geen schrijfvakantie, eerder een staycation in een hotel zonder minibar. Voor mij was het een hel en ze hielp niet eens. Maar hier ben ik nu. Met een pen. En plannen. Klaar om de wereld één letter tegelijk te veroveren.”

“Ik ga maandelijks naar mijn psychiater. Dat is een goede man die al heel veel voor mij gedaan heeft. Hij is zelfs meegegaan naar specialisten en is me meermaals komen bezoeken tijdens mijn ziekenhuisopnames. Hij schrijft volgens mij ook de juiste medicatie voor. Verder zoek ik bewust gezelschap op. Copywriting is een eenzaam beroep, dus ik verhuis regelmatig met mijn laptop naar de lokale bib van Nijlen. Daar heb ik wifi, thee én mensen die de krant komen lezen. Dat is mijn co-working space avant la lettre.”

“Tips klinken altijd eenvoudiger dan ze zijn. Maar als ik iets mag meegeven: blijf sociaal. Kom buiten. Klets tegen iemand aan de kassa van de supermarkt of gewoon ergens onderweg. Soms is één glimlach al genoeg om een rotdag iets minder rot te maken. Je moet er alleen wel je pantoffels voor inruilen voor je schoenen … en geloof me, dat is soms het moeilijkste wat er is. Maar wie weet, misschien ontmoet je onderweg wel iemand die ook dol is op thee of slechte woordgrappen. En dat maakt het allemaal nét iets draaglijker.”

“Ja, en die doen deugd. Al krijg ik ook reacties van mensen die vinden dat ik overdrijf of dramatiseer. Aan hen zou ik graag m’n lichaam even uitlenen. Voor één dagje maar. Daarna praten we wel verder. Maar de meeste mensen? Die luisteren. Of lezen, liever. Ik noem het een ‘lezend oor’ in plaats van een luisterend oor. En dat doet soms net zoveel deugd als een écht gesprek.”

“Op DeSchrijfwerkerij.be, sowieso. Dat ik dat uit de grond heb gestampt terwijl ik zelf amper recht kon staan: daar ben ik heel trots op. En natuurlijk op m’n fantastische familie en gezin. Mijn hoogbejaarde ouders wonen nog in dezelfde straat en die bezoek ik dagelijks minstens één keer.  Daarnaast  zijn mijn zonen prachtige lichtbruine kerels want hun mama is gekleurd. En zijzelf? Mijn vrouw en de mama van onze zonen verdient absoluut een standbeeld. Wat zij allemaal met mij heeft meegemaakt, verwerk je niet zomaar met twee therapiesessies en een ademhalingsoefening. Maar ze heeft hulp gezocht. En gevonden. En wij zoeken samen verder.”

“Ik wil dat DeSchrijfwerkerij.be blijft groeien met nieuwe klanten en bijkomende opdrachten. Maar eerlijk: het is momenteel moeilijk om aan nieuwe opdrachten te raken. Daarom overweeg ik na de zomer een salesbureau in te schakelen, want ik schrijf wel goed, maar verkopen? Dat is een ander paar mouwen. Persoonlijk droom ik gewoon van minder pijn en een roadtrip met m’n zonen in een campervan naar het zuiden. Véél zon, véél lachen, en misschien slechts één mailtje of telefoontje per dag. Of twee. En als het even kan, zonder ‘wifi-issues’ die me doen vergeten wat ik ook alweer aan het schrijven was.”