WK Paracycling 2025 kleurt Ronse warm en inclusief

Paracycling omvat een brede waaier aan disciplines. Op het eerste gezicht lijkt de indeling van atleten wat ingewikkeld, maar wie zich er even in verdiept, merkt snel de logica. Zo zijn er atleten met beperkingen aan de ledematen die, als volleerde evenwichtskunstenaars, op een quasi normale koersfiets rijden. Daarnaast zijn er slechtziende sporters die samen met een ‘piloot’ op tandem racen. Verder zorgen de spectaculaire driewielers voor extra show en natuurlijk zijn er de bekende handbikes – soms liggend, soms staand. Binnen elk van deze categorieën bestaan nog subklassen, afhankelijk van de aard en ernst van de beperking. Het maakt de sport tegelijk complex in opzet en toch toegankelijk voor een zeer diverse groep atleten.

De organisatie – een samenwerking tussen Stad Ronse, G-sport Vlaanderen en de UCI – had duidelijk kosten noch moeite gespaard. Voor de atleten, hun entourage en de vele toeschouwers werd het een echt festival. Het uitdagende parcours, de randanimatie rond de Grote Markt en de enthousiaste toeschouwers creëerden een warme, ‘feel good’ sfeer. Wat vooral opviel, was de inclusiviteit: ook mensen met een beperking werden actief betrokken, bijvoorbeeld bij de oversteekplaatsen, onder begeleiding. Dit vergrootte niet alleen de betrokkenheid van de gemeenschap, maar gaf het evenement ook een extra menselijke dimensie.

Een van de ontmoetingen die bijblijven, was die met de Peruaanse atleet Israël Hilario. De brave man uit warmere landen, stond te verkleumen in de regen op vrijdag, de dag voor zijn wedstrijd. Toen hem gevraagd werd voor een foto, weigerde hij aanvankelijk – niet uit onwil, maar uit trots. Eerst moest zijn regenvest uit, zodat zijn nationale trui zichtbaar werd. Daarna stelde hij zich zelfbewust in verschillende poses op naast zijn fiets. Nu pas mocht ik als fotograaf de warme glimlach en unieke pose van Israël op de gevoelige plaat vastleggen. Een warme glimlach, doordrenkt met trots op zijn land en zijn sport.

Niet alleen de atleten zorgden voor bijzondere ontmoetingen. Chris, een rolstoelvrijwilliger bij de organisatie, vertelde honderduit over zijn assistentiehond Bobbie. Die naam, zo verklapte hij lachend, was slechts een schuilnaam voor in het openbaar, zodat de aandacht van de hond nooit wordt afgeleid van zijn baasje. Een eenvoudig trucje, maar typerend voor de slimme en praktische aanpak van velen in de G-sportwereld. Als hondenliefhebber moest ik me echt tegenhouden om de sympathieke zwarte labrador te strelen.

Langs het parcours stonden niet alleen fans, maar ook families die met glanzende ogen vertelden over hun kinderen. Zo waren er de trotse ouders van een Nederlandse medaillewinnaar, die hun zoon jaren geleden adopteerden uit een ver land. Zijn vader, zelf G-sporttrainer, nam hem eerst onder zijn vleugels als atleet en later op in het gezin als volwaardige zoon.

Onderaan de Kruisberg ontmoet ik de dolgelukkige ouders van een Franse zilvermedaille winnaar. Ook zij benadrukten dat het hebben van een zoon met een beperking voor hen geen last, maar een verrijking is. Reizen, ontmoetingen, nieuwe dynamiek: het bracht hun gezin dichter bij de kern van het leven, zeiden ze. De eerlijkheid gebiedt me dat ik vermoed dat ze ook moeilijke momenten hebben maar deze kunnen relativeren tegen de leuke zaken.

In de late namiddag daal ik de Kruisberg af en aan de kapel kom ik een groep uitgelaten mensen met Belgische vlaggen tegen. Een lid van de groep herkent mijn fotograaf-kazuifel en vraagt vriendelijk om een foto te maken. Ze waren daar voor Marvin Odent, die na een zware val in 2016 verlamd raakte tot het middenrif. “Stilzitten is geen optie,” dacht de timmerman en familieman, en hij ontpopte zich tot een succesvol G-sporter met meerdere titels op zijn naam. Zijn supportersclub, de Koersduvels, organiseert elk jaar een eigen wedstrijd samen met Marvin en inspireert anderen om ook de stap naar G-sport te zetten.

Natuurlijk leverde het WK ook mooie Belgische medailles op. Maar de echte waarde van dit evenement lag in de vele kleine verhalen: van mentale kracht, verbondenheid en hoop. Het zijn die verborgen medailles die minstens evenveel glans hebben als het eremetaal.

Ronse bewees zich vier dagen lang als een gastvrije en warme gaststad, waar sport en menselijkheid hand in hand gingen. Het was een wereldkampioenschap dat meer bracht dan enkel sportieve triomfen, het schonk verhalen die bijblijven.

Mijn diepe respect deze G-atleten en hun omgeving!