“Ik ben ook deel van het grotere geheel”

Elke: “Ik vond Inzich(t) een heel boeiend en grensverleggend project. De reden waarom ik me heb ingeschreven voor dit fotografieproject is om het taboe dat rust op een psychische kwetsbaarheid te helpen doorbreken. Er zit immers veel kracht in kwetsbaarheid. Kwetsbaarheid is niet hetzelfde als zwak zijn.

Tijdens het eerste ontmoetingsmoment dacht ik dat ik de enige in de groep zou zijn die langdurig ziek is omwille van een psychisch probleem. Maar dat bleek zeker niet het geval te zijn. Het respect en de steun uit de groep was hartverwarmend.
Het schepte vertrouwen én zelfvertrouwen om een stukje over mezelf te delen. Hierin bewaarde ik mijn eigen grenzen.

Ik kamp met het Complex Posttraumatisch Stress Syndroom. Jarenlang leefde ik op automatische piloot en in overlevingsmodus. Door intensieve therapie en een opname kom ik wakker uit de verdoving. Tegelijk met het verwerken van talrijke traumatische gebeurtenissen dient mijn systeem een reset te ondergaan. Een bewustwording dat dit niet meer in het nu afspeelt. Terug veiligheid binnen mezelf kunnen ervaren. Stabiliteit zoeken en vinden tussen het overleven en opnieuw bewust leven.

De goedbedoelde commentaren zoals ´laat dat achter je en ga door met je leven´ brengen niets bij aan mijn herstel. Integendeel, ik voel me hierdoor niet begrepen.
Als het dan nog verder gaat zoals hoeveel ik kost aan de maatschappij of dat niemand meer geïnteresseerd is in me, doet dat me verschrikkelijk veel pijn. Zoveel pijn dat ik emotioneel afstand begin te nemen van personen die deze uitspraken doen. Dan heb ik mijn grens bereikt en daar spreekt mijn zelfrespect.
Mijn psychiater zegt mij dat verwerken meer is dan een fulltime job, en dat ik een job hier niet kán bijnemen.

Tijdens het fotografieproject is de natuur altijd mijn inspiratiebron gebleven.
Ik maakte een grote evolutie van ´ik vind mezelf niet mooi op foto´ naar ´waauw, wat een knap eindresultaat´.

Ook van ´het niet gezien worden’, letterlijk en figuurlijk ben ik bewuster rond me heen beginnen kijken. Ik paste de tips en oefeningen van fotograaf Evy Raes toe. Ik begon te spelen met licht. Deze ervaringen brachten de filosoof in mij naar boven. De combinatie van uitzicht en schaduw binnen een poort. Deuren openen zich. Ik zet mezelf in het licht. Mijn schaduw wordt zichtbaar.
Zwart-wit werd kleur. Voor één van de opdrachten plaatste ik me in een kleurenbad van het zonlicht dat de glasramen van een doopkapel binnenviel. Van het oordeel dat ik niet meer meetel in de maatschappij naar het opnieuw geboren worden.

Voor de finale foto zocht ik de lijnen van bomen en takken op. We vonden een prachtige boom. Ik nestelde mij in het bekken van gebogen takken. Ik zat in de moederschoot van moeder natuur. Eén met de prachtige boom.

Ik ben óók deel van het grotere geheel.
Ik maak deel uit van de maatschappij, en ik maak deel uit van het universum dat zich weerspiegelt in de natuur.”

Wil je graag de deelnemers zelf horen spreken? Kijk de reportage hier!