Heidi Dumeez: "Ik blijf zoeken naar wat wél nog kan"
Heidi Dumeez is 49 jaar en leeft met een chronische ziekte. Toch laat ze zich niet volledig uit het veld slaan. In dit openhartige interview vertelt ze over haar dagelijkse strijd, de steun die haar op de been houdt en de manieren waarop ze zich toch blijft inzetten voor haar omgeving.
Wat betekent jouw ziekte voor jou dagelijks?
“Mijn ziekte betekent elke dag opnieuw leren omgaan met de pijn,” zegt Heidi. De gewone, alledaagse handelingen zoals uit bed komen of koken zijn niet meer vanzelfsprekend.
“Alles voelt anders aan. Het is alsof ik mezelf steeds opnieuw moet uitvinden,” vertelt ze. Hoewel ze al allerlei behandelingen heeft geprobeerd, van pijnstillers tot inspuitingen, blijft de verlichting uit. “Er zijn momenten dat de pijn zo overweldigend is dat ik het leven niet meer zie zitten,” zegt ze openhartig. “Soms voel ik me totaal uitgeput, en de last van de pijn lijkt me te verpletteren. Toch weet ik dat ik moet blijven proberen, ook al voelt het soms hopeloos.”
“Geef niet op, hoe zwaar het ook is. Er is altijd iemand die wil praten, zelfs uit onverwachte hoek.”
Wat is jouw grootste bron van kracht?
Voor Heidi komt kracht vooral uit de mensen om haar heen. “Mijn psychologen in Gent en Stekene zijn een enorme steun voor mij,” vertelt ze. Zij bieden niet alleen een luisterend oor, maar geven haar ook praktische handvaten om door te gaan – zelfs op de zwaarste dagen.
Ook sociale media, en dan vooral Facebook, betekenen veel voor haar. “Het contact met mensen, het gevoel dat ik niet alleen ben, helpt me om door te gaan.” Vrienden en collega’s spelen hierin een grote rol. “Hun woorden van bemoediging zijn voor mij van onschatbare waarde. Zonder hen zou het veel moeilijker zijn.”
Kun je een bijzonder moment delen waarin je trots was op jezelf, ondanks de ziekte?
Hoewel ze haar vroegere werk voor Samana niet meer fysiek kan uitvoeren, blijft Heidi betrokken op een andere manier. “Ik doe nu het pc-werk voor de organisatie,” zegt ze met enige trots. “Op die manier kan ik toch nog iets betekenen.”
Ze blijft bovendien aanwezig bij belangrijke momenten zoals de Ziekendag en het Paasfeest. “Dat zijn voor mij kleine overwinningen,” legt ze uit. “Ook al heb ik het moeilijk, ik blijf zoeken naar manieren om verbonden te blijven met de gemeenschap.”
“Hulpverleners weten hoe ze je kunnen ondersteunen, zelfs als je dat niet wilt. Hulp is de sleutel naar verbetering.”
Wat zou je willen zeggen tegen andere mensen die met een chronische ziekte leven?
“Geef niet op, hoe zwaar het ook is,” zegt Heidi resoluut. Ze beseft dat het gemakkelijker gezegd is dan gedaan, maar benadrukt dat het belangrijk is om te blijven geloven dat het beter kan. “Er is altijd iemand die wil praten, zelfs als je dat niet verwacht. Je bent nooit helemaal alleen.”
Daarnaast raadt ze aan om, als het mogelijk is, de natuur op te zoeken. “Een simpele wandeling kan wonderen doen. Even ademhalen, even rust. Soms is dat precies wat je nodig hebt.”
Zijn er nog andere dingen die je zou willen delen?
“Wat ik nog wil meegeven,” zegt Heidi, “is het belang van hulp zoeken, ook al wil je dat misschien niet.” Ze merkt dat veel mensen geneigd zijn om alles zelf te willen doen, iets wat bij haar ziekte vaak simpelweg niet mogelijk is. “Hulpverleners weten echt hoe ze je kunnen ondersteunen,” vertelt ze. “Ze kunnen je mentale én fysieke pijn verlichten.”
Volgens haar moeten mensen zich niet schamen om hulp te vragen. “Soms zijn de mensen om ons heen de redding die we nodig hebben.”
Elke maand van 2025 zetten we een unieke ambassadeur in de kijker: iemand die op inspirerende wijze leeft met een chronische ziekte. Met dit artikel brengen we het verhaal van onze ambassadeur van deze maand tot leven. Wil je de andere verhalen ontdekken? Hou dan zeker onze publicaties in de gaten!