Wanneer we Marina vragen wat haar ziekte voor haar betekent in het dagelijks leven, aarzelt ze geen moment. “Mijn ziekte betekent een beperking in mijn doen en laten, een constante pijn, moeheid en een gebrek aan energie,” vertelt ze. De impact is groot, want zelfs alledaagse dingen vragen een immense inspanning. “Vaak heb ik gewoon geen fut om dingen te doen, wat het dagelijks leven behoorlijk zwaar maakt,” voegt ze eraan toe. Haar stem klinkt vastberaden, maar ook eerlijk want de zwaarte van haar dagen valt niet te ontkennen.

Toch laat Marina zich niet zomaar klein krijgen. Integendeel. Haar grootste kracht, zegt ze, zit in contact met anderen. “Mijn grootste kracht haal ik uit het ontmoeten van mensen en het blij maken van anderen,” legt ze uit. Ondanks haar lichamelijke beperkingen blijft ze workshops begeleiden en blijft ze creatief bezig via kalligrafie, een kunstvorm die haar rust en expressie brengt.

Daarnaast zet Marina zich met hart en ziel in als ondervoorzitter en secretaris van Samana Attenrode. “Het geeft me veel voldoening om deze rollen te vervullen, vooral omdat ik weet dat ik hiermee anderen help,” zegt ze met een warme glimlach. Vrijwilligerswerk blijkt niet alleen een manier om iets te betekenen voor anderen, maar ook om zelf kracht en betekenis te vinden.

Op de vraag of er een moment is waarop ze – ondanks haar ziekte – echt trots was op zichzelf, denkt Marina even na. Dan vertelt ze over een bijzonder initiatief.
“Hoewel het vaak moeilijk is om trots op mezelf te zijn, ben ik erg trots op het moment dat ik, ondanks mijn ziekte, een bijdrage heb kunnen leveren aan de gemeenschap,” begint ze.

Ze vertelt hoe ze op 6 december, in haar eentje alle huisbezoeken heeft gedaan voor Samana, wat normaal een taak is voor twee vrijwilligers. “Ik heb iedereen persoonlijk een potje Nutellachoco gebracht, en hoewel het een dagtaak was, was de dankbaarheid die ik van de mensen ontving zoveel meer waard dan welke beloning dan ook.” Het ontroert haar zichtbaar. “Het was een moment dat me echt voldoening gaf, omdat ik anderen blij kon maken, ondanks mijn eigen beperkingen. Die dankbaarheid van iedereen waar ik aanbelde was mij méér waard dan een driesterrenrestaurant.”

Wanneer we vragen wat ze wil meegeven aan anderen die met een chronische ziekte leven, spreekt Marina met overtuiging. “Mijn boodschap voor mensen die met een chronische ziekte leven, is: ga niet in een hoekje van de zetel zitten of jezelf verstoppen,” zegt ze resoluut.

Ze benadrukt dat iedereen, ondanks beperkingen, nog steeds van betekenis kan zijn. “Je mag dan beperkt zijn in wat je kunt doen, maar laat van je horen en zoek naar manieren om een verschil te maken, hoe klein dat ook lijkt.” Ze wijst op vrijwilligerswerk als iets wat niet alleen anderen helpt, maar ook jezelf. “De dankbaarheid die je krijgt van de mensen die je helpt, is een beloning die je niet in materiële zaken kunt vinden.”

Marina sluit af met een oproep om actief te blijven zoeken naar kleine manieren om iets bij te dragen. “Ook al is het moeilijk, probeer altijd een manier te vinden om iets bij te dragen, want je hebt zoveel meer te bieden dan je denkt.”