Wat betekent jouw ziekte voor jou dagelijks?

Al 25 jaar leef ik hiermee en in die tijd heb ik veel meegemaakt,” zegt Ruth. “Het is een constante aanwezigheid maar ik heb geleerd om geluk te vinden in kleine en grote dingen.”

Ruth blikt terug op haar jonge jaren toen dromen en ziekte elkaar voor de voeten liepen. “Het is niet vanzelfsprekend om je leven op te bouwen als je lijf niet meewil,” vertelde ze. Toch heeft ze zichzelf nooit laten gaan. “Ik ben blijven vechten. Elke dag opnieuw. En nu jaren later ben ik iemand geworden die luistert naar anderen omdat ik weet hoe zwaar het soms kan zijn.”

Doorheen de jaren heeft ze veel geleerd en is ze rustiger geworden. “Maar dromen die heb ik nog altijd. Ik zit nooit stil.”

Wat is jouw grootste bron van kracht?

“Liefde,” zegt Ruth meteen. “In alle vormen.” De mensen rondom haar, een paar trouwe vrienden, zelfs haar kat, ze zijn haar ankers. “Mijn kat komt vaak gewoon bij me liggen. Dat kleine gebaar doet zoveel.”

Online vond ze ook een warme gemeenschap. Mensen die haar begrijpen zonder uitleg. “Sommigen heb ik nog nooit in het echt ontmoet maar hun steun is echt.”

Ze vertelt dat ze opnieuw voorzichtig is beginnen daten. Altijd dichtbij huis op rustige plekjes. “En ik help ook graag anderen. Ik deel tips over toegankelijke activiteiten of cursussen die je wél kunt volgen. Zelf volg ik ook vormingen van Samana en daar groei ik van.”

Kun je een bijzonder moment delen waarin je trots was op jezelf, ondanks de ziekte?

Er valt een korte stilte. “Stoppen met werken,” vertelt ze uiteindelijk. “Dat was het moeilijkste.” Na 25 jaar vechten voor een plek op de arbeidsmarkt voelde afscheid nemen als falen. Maar Ruth leerde om dat anders te zien.

“Die beslissing gaf me ademruimte. Tijd om mijn artistieke kant te verkennen en weer te dansen.” Nu zet ze zich in voor buurtverenigingen kookt ze af en toe weer met plezier en trekt er samen met haar moeder op uit. “Je ziet ons vaak arm in arm in de stad,” glimlacht ze. “Een uitstapje een tentoonstelling boodschappen kleine dingen die nu groots voelen.”

En bovenal: “Ik weet dat ik iets te bieden heb. Mijn ervaring, mijn zachtheid. De maatschappij is soms hard maar ik ben zacht gebleven. En daar ben ik trots op.”

Wat zou je willen zeggen tegen andere mensen die met een chronische ziekte leven?

“Geef niet op. Ook al val je blijf proberen.” Ruth benadrukt het belang van hulp durven vragen investeren in vriendschappen en je buurt leren kennen. “Gebruik de hulp die er is zoals maaltijden aan huis of boodschappendiensten. Alles wat het leven lichter maakt.”

Ze is voorzichtig met prikkels bewaart haar rust en doet aan zelfzorg. “Wees niet bitter hoe moeilijk het ook is. Zoek het licht. Het zit soms in een klein moment.”

Ruth is 50 geworden in september en stelde een lijst op van 50 dingen die ze wil doen voor haar verjaardag. “Geen grootse dingen gewoon haalbare leuke momenten. Een fotoshoot, een dag op blote voeten lopen, een zonsopgang op een mooie plek.” Ze deelde de lijst met vrienden en de reacties waren hartverwarmend. “Zo verbind je je op een andere manier.”

Zijn er nog andere dingen die je zou willen delen?

“De wereld is niet altijd afgestemd op mensen zoals wij,” vertelt Ruth zacht. “Zachtheid is geen evidente plek. Maar je kunt wél je eigen leven maken. Ik heb kunnen studeren en reizen en dat pakt niemand me af.”

Ze moedigt anderen aan om zichzelf opnieuw uit te vinden en om te blijven proberen. “Wees creatief. Wees zacht voor jezelf. En als je je eenzaam voelt bel dan iemand op. Ga naar een theatervoorstelling of tentoonstelling. Zoek wat je gelukkig maakt.”

“Ik heb geleerd om zachter voor mezelf te zijn,” besloot Ruth. “Liefde vriendschap en zelfzorg daarmee kom ik vooruit. Het leven is niet makkelijk maar ik blijf positief. Elke dag is een nieuwe dag.”