“De kracht van zachtheid”

Natacha: “Mijn oorspronkelijke idee was om mijn kracht in beeld te brengen door een zelfportret te maken in een bos of groene omgeving, in een serene, zachte yoga houding dat vooral een zen-gevoel, een gevoel van innerlijke rust zou uitstralen, vanuit een mindful, milde verbinding met dat wat er is.

Vanwaar dan toch dit beeld? Vanuit chronisch ziek zijn, herwin ik het laatste anderhalf jaar stilaan aan mentale kracht door mindfulness bij ziekte en pijn, meditatie alsook yoga nidra te beoefenen. Reeds na de tweede inspiratiesessie, groeide steeds meer het verlangen om met een nieuwe lei te beginnen en te experimenteren met lichtinval door patroonstoffen op mijn gezicht of om te kiezen voor een andere locatie, voor een totaal andere setting.

Mijn proces bracht me het loslaten van controle en verwachtingen, gaande van detail van de omgeving naar het vormloze licht, mijn gezicht naar het licht gekeerd en zijn in het ongekende… Op een gegeven moment was ik echt ontevreden en gefrustreerd omdat de foto’s niet resulteerden in wat ik voor ogen had, maar dat bleek uiteindelijk zelfs waardevol. Het resulteerde in extra inspiratiefoto’s.

Evy wees me erop dat deze opdrachten nog steeds de bedoeling hadden om mezelf en fotografie te exploreren. Er kon dus niets fout zijn, ook niet de kwaliteit. Haar suggestie om niet teveel na te denken over de foto die ik nam en enkel puur te denken aan hoe ik me voelde op dat moment, te gaan zitten op de plek en de houding aan te nemen die het beste hierbij paste om dan een foto te nemen zonder na te denken over de kadrage of door de lens te kijken, gewoon op mijn gevoel was goud waard. Het uitvoeren van de opdrachten, het beschrijven van het rauwe proces en hierop de feedback van Evy zijn van onschatbare waarde geweest, vooral op de momenten dat ik worstelde met de desbetreffende opdracht, met mezelf, met de chronische pijn, met emoties omtrent de rollercoaster waar ik me op dat moment in bevond …

Het resulteerde in nieuwe inspiratiefoto’s waarin de beweging zat van veel fysieke, emotionele pijn naar minder fysieke, emotionele pijn; van de rollercoaster aan gevoelens omarmen en er terug staan, van wanhoop naar hoop, van verleden naar toekomst, van onzeker naar zelfzeker, van onbewust naar bewust, … Kortom, het heen en weer geslingerd worden tussen verlies en herstel …

De foto “ogen als open boek” vond ik een krachtig beeld want ogen liegen nooit: als je gelukkig bent, stralen ze. Als je verdrietig bent, zijn ze dof. Als je boos bent, zijn ze donker … De inspiratiefoto “zelfportret licht” vond ik heel sprekend: een krachtige dame die er staat, letterlijk in de spotlight, waar de onzichtbare kwetsuren en littekens worden zichtbaar gemaakt door het schaduwspel van lijnen … De kwetsbaarheid in de kracht vond ik ontroerend mooi als beeld …

Als ik nu terugblik, werd deze foto de grondslag van het definitieve zelfportret in combinatie met het locatiebezoek, waar ik me meteen aangesproken voelde door het kletterende water van de waterval. Het water dat me deed denken aan “Go with the flow, flow like water in order to flow with the situation, to find a way through any rock”… Niets blijft duren, alles is voortdurend in beweging, een hoopgevende gedachte. Het water dat van de rotsen blijft daveren, als symbool van de aanhoudende mokerslagen van de afgelopen 5 jaren … En dan tussen de druppels door vang je een glimp op van wie ik was en van wie ik nu terug stilaan aan het worden ben, waarbij de zachte kwetsbaarheid die jou raakt, mijn rotsvaste kracht is…

Als chronische zieke voel je je vaak onzichtbaar, kleurloos… Desondanks sta ik uiteindelijk op mijn definitief eindportret sterk verbonden met mezelf, inwaarts gekeerd: kracht in kwetsbaarheid uitstralend, sereen stralend … Op een andere locatie, in een andere houding, in een andere outfit. Door inwaarts te keren heb ik de moed gevonden me te durven tonen aan de buitenwereld: ook ik mag er zijn met al mijn littekens, kwetsuren en beperkingen … Door mijn kwetsbaarheid te omarmen, heb ik hierin mijn kracht gevonden.

Mijn bijzondere dank gaat uit naar Julie om dit project in de wereld te zetten, ons samen te brengen en uiteraard naar Evy die me doorheen de verschillende opdrachten een aanzet heeft gegeven tot diepzielduiken om van daaruit met nieuwe kracht en moed in het leven te staan…

Dank aan alle deelnemers waarmee doorheen het proces warme, voedende verbondenheid is ontstaan. Ik kan alleen maar ontzettend dankbaar zijn dat ik hiervan deel mocht uitmaken, een warm aanbevolen, intens traject…

Dit project was een totale symboliek voor de zoektocht als chronisch pijnpatiënt naar wie je nu (nog) bent, naar wat je nu nog kan waarbij de zon tevens een symbool van hoop is ook al voelt het soms alsof ik nog slechts een schim ben van mezelf … Ik wens alle lotgenoten de moed van de morgenzon, die niet moe wordt om elke dag weer op te gaan …”

Wil je graag de deelnemers zelf horen spreken? Kijk de reportage hier!